در این یازده سالی که در نجف در محضر امام بودم هرگز نشد که حوادث و رویدادهای بزرگ سیاسی موجب شود که امام از برنامه حوزه‌ای و تدریس فقه اسلام باز بمانند و یا با سردی و‌‌ بی‌‌حالی این برنامه را انجام دهند. ما و بسیاری از شاگردان ایشان بارها اتفاق می‌‌افتاد که به علت حوادث گوناگون سیاسی یا در سر درس حاضر نمی‌شدیم و یا با سردی و نگرانی در درس ایشان شرکت می‌‌کردیم؛ لکن امام در همان لحظات حساسی که بزرگترین مسایل سیاسی و حوادث و رویدادهای روزگار در زندگی ایشان پیش آمده بود وقتی بر کرسی تدریس می‌‌نشستند جوری مسایل فقهی را موشکافی می‌‌کردند که انگار نه انگار حادثه‌ای رخ داده است. همان روز که فرزند عزیز ایشان از طرف رژیم ضد اسلامی بعث عراق دستگیر و به بغداد برده شد در برنامه درسی امام کوچکترین تغییری روی نداد و می‌‌توانم بگویم از روزهای دیگر عمیقتر و گسترده‌تر در مباحث مختلف علمی غور کردند و نیز به دنبال شهادت مرحوم حاج‌آقا سید مصطفی به زعما و علمای حوزه که درسها را به مناسبت این واقعه تعطیل کرده بودند اعتراض کردند که از تعطیلی درسها و رکود حوزه جلوگیری نمایند و درسها را شروع کنند و خود نیز وقتی بر کرسی تدریس نشستند آنچنان در مباحث علمی به غور و بررسی پرداختند که کَاَنْ لَمْ یَکُنْ شَيئاً مَذکُوراً. . حجة‌الاسلام والمسلمین سید حمید روحانی – پاسدار اسلام – ش 1، ص 54.