خبرنگارانی که بنایشان کشف واقعیات بود و می‌‌خواستند دقیقاً از نظرات امام آگاه شوند به هیچ وجه حاضر به مصاحبه با اطرافیان امام نبودند، زیرا می‌‌دانستند که نوشتن مطالب آنان دردی را دوا نمی‌کند، چون نه بیانگر موقع و موضع فکری و سیاسی امام است و نه گزارشگر حرکات سیاسی و اجتماعی مردم ایران. چون موضع امام تنها توسط خود ایشان قابل بیان بود و حرکات مردم در ایران نیز تابع دستور شخص امام بود نه دیگری یا دیگران. نتیجه اینکه خبرنگاران کوشش داشتند که یا با امام مصاحبه کنند و یا از سخنرانیها و بیانات ایشان به مناسبت برخی از ایام از قبیل تاسوعا و عاشورا بهره بگیرند و یا از اعلامیه‌ها و نامه‌هایی که خطاب به مردم ایران و یا برخی از علماء صادر می‌‌شد استفاده کنند و برنامه‌های امام را دریابند. و همین امر موجب شده بود که مرتباً تقاضای مصاحبه داشته باشند و مقدار زیادی از وقت امام صرف اینکار شود و باز همین روشن‌بینی امام موجب شد که خبرنگاران همه‌فن حریف بین‌المللی که از کاه، کوه می‌‌سازند نتوانند کوچکترین خدشه‌ای در کار مبارزه و انقلاب اسلامی وارد کنند و کمترین سوءِتفاهم یا سوءِتعبیری را که در جریان مبارزه امام موثر باشد، بوجود آورند. اگر گوشه و کنار مطالبی خلاف عنوان می‌‌شد بلافاصله به عرض امام می‌‌رسید و ایشان در متن بیانیه یا سخنرانی و یا مصاحبه بعدی به آن خلافها اشاره می‌‌کردند و در یک کلام و صریح بگویم، در آن ایام اجازه فضولی به هیچ کس ندادند. . دکتر حسن حبیبی – روزنامه اطلاعات-19 / 7 / 60.