بسمه تعالى 21 / 9 / 1361 با ستايش خداوند سبحان و با درود بر اوليا و انبياى او و با درود بر امام امت و شما رهروان او و شهداى به خون خفتۀ كربلاى ايران از آن‌جا كه خداوند بر مؤمنين منت نهاد كه از خودشان رسولى برگزيد تا آيات خدا را بر آنان تلاوت كند و آنان را تزكيه كند و به آنان حكمت بياموزد و در اين زمان هم كه امام امت عهده دار اين وظيفه شده‌اند، ما مى‌خواهيم مسأله‌اى سؤال كنيم و خواهشمنديم هرچه زودتر فتواى امام را بفرستيد.

در عشاير و حتى در بعض شهرهاى خوزستان و چهارمحال بختيارى، مردم هنگام ازدواج زوجين، صيغۀ عقد را نمى‌خوانند (البته در زمان گذشته) و مراسم به اين صورت بوده كه عده‌اى از فاميل مرد و عده‌اى از فاميل زن، دور هم مى‌نشستند و مهريه و شيربها و صورت مجلس را مى‌نوشتند و بعد هم امضايى از دختر و پسر مى‌گرفتند و در آن صورت مجلس، قيد مى‌كردند كه فلانى مى‌خواهد با فلانى ازدواج كند و اين رضايت را بعضى اوقات از دختر و پسر مى‌پرسيدند و بعضى اوقات هم نه (شما بنا را بر اين بگذاريد كه مى‌پرسيدند). حالا بچه‌هايى كه از آن‌ها به دنيا مى‌آيند حكمشان چيست؟ اين‌را هم متذكر شوم كه آن‌ها اولاً به اين مسأله جهل داشتند و دوماً كسى دسترس نبود؛ يعنى از آن ده تا شهر حدود چند روز پياده روى بدون ماشين بود و اينان اگر اطلاع داشتند، اهميت مسأله را نمى‌دانستند. آيا بچه‌هاى آنان از حقوق‌هاى اجتماعى ـ مثلاً پيشنماز بودن، مرجع تقليد بودن و... ـ محرومند؟ و آيا نسبت حرام‌زاده بودن به آنان تعلق مى‌گيرد يا نه؟